عباس رافعی از فیلمنامه نویس که آثار تلویزیونی و سینمایی زیادی در کارنامه دارد. وی در کسوت تهیه کننده و کارگردان نیز برخی از فیلمنامه های خود را ساخته است. رافعی به عنوان یکی از فیلمنامه نویسان قدیمی و مطرح بر این باور است که در صورت این رشته در سینمای ایران از نظر مالی مهجور واقع شده است و اگر به درستی به آن پرداخته شود می تواند هم جذب استعداد کند و هم به یک شغل پردرآمد تبدیل شود.
عباس رافعی؛ نویسنده و کارگردان سینما با بررسی وضعیت فعلی فیلمنامه نویسی کشور و همچنین بررسی صنعت سریال سازی به بهانه برگزاری اولین رویداد استارتاپی فیلمنامه نویسی که قرار است تیر ماه سال جاری برگزار شود ؛ می گوید:سینمای ما و صنعت سریال سازی ایران از لحاظ فنی در رشته هایی مانند تدوین، اصلاح رنگ، فیلمبرداری، بازیگری، کارگردانی، صدا گذاری و حتی جلوه های ویژه رشد چشمگیری داشته اما فیلمنامه نویسی و ایده پردازی متاسفانه همپای بخش های دیگر پیش نرفته است. دلیل این همسان نبودن به عدم تحقیق و پژوهش در این عرصه بر می گردد.
او می‌افزاید: بسیاری از تهیه کنندگان و حتی سفارش دهندگان چه دولتی و چه غیر دولتی زمانی که با یک ایده خوب برای ساخت فیلم مواجه می شوند بدون انجام تحقیق و پژوهش همان را تبدیل به یک اثر می کنند. باید این نکته را در نظر داشت که تحقیق و پژوهش فقط برای فیلم های تاریخی نیست بلکه در ژانرهای دیگر از جمله اجتماعی و خانوادگی نیز بدون پژوهش میدانی و کتابخانه ای اثر ماندگاری تولید نخواهد شد.
وی در ادامه می افزاید: از طرفی فیلمنامه نویسان ما یک ساختار کلاسیک را برای فیلم ها انتخاب می کنند که هر فیلم دارای سه پرده است. در حالی که ساختارهای حال حاضر جهان عوض شده و سینمای مدرن ساختار مدرن می طلبد. اما متاسفانه وضعیت فیلمنامه های ما در کشور مانند هم شده است. مثلا وقتی یک فیلم چه کمدی چه هنری در داخل یا خارج موفق می شود، سایر فیلمنامه ها هم مشابه آن می شود. به این دلیل است که کمبود خلاقیت و خلق ایده اکنون در سینمای ایران محسوس است.
این کارگردان در پاسخ به این سئوال که آیا علاقمندان به این رشته می توانند روی فیلمنامه نویسی به عنوان یک حرفه و شغل پولساز نگاه کنند؟ توضیح می دهد:فیلمنامه نویسی در جهان سینما حرفه ای ست که بعضی مواقع قیمت آن از قیمت بازیگران سورپراستار هم بالاتر است. یعنی اهمیت دادن و ارزشگذاری ایده و خلق فیلمنامه در سینمای غرب و اروپا به شکلی است که نویسنده تشویق می شود در پی کشف ایده های ناب باشد و آن را خلق کند چون می داند دستمزد نابی هم به دست میاورد اما در سینمای ما به این شکل نیست. مثلا یک بازگیر نقش پنجم دستمزدش از فیلمنامه نویس بیشتر است و به همین دلیل است که این رشته در ایرن رشد نکرده است و حتی همه فیلمنامه نویس ها دوست درند کارگردان شوند یا به وسیله فیلمنامه نویسی به سینما ورود کنند تا کارگردان شوند. کمتر فیلمنامه نویسی را در کشور داریم که به معنای واقعی فقط فیلمنامه نویس باشد و نخواهد کارگردان یا تدوین گر یا بازیگر شود. تعداد این افراد در سینمای ایران انگشت شمار است اما چون کمبود ایده داریم من امید دارم که در آینده تبدیل به یک شغل پر درآمد شود.
وی همچنین درباره حضور استارت آپ ها و رویدادهایی که برای این رشته برگزار می شود و تاثیرگذاری در رشد فیلمنامه نویسی تاکید می کند:آموزش فیلمنامه نویسی مانند درس های علوم انسانی یا حتی فیزیک و شیمی نیست که با فرمول سروکار داشته باشد و با حفظ آنها یک فیلمنامه نویس تربیت شود. فیلمنامه نوسی باید در کارگاه های فیلمنامه نویسی آموزش داده شود. در این رویدادها هم باید چند نفر دور هم جمع شوند یک ایده را پرورش دهند و بعد توسط یک استاد به نگارش فیلمنامه بپردازند. اگر روال به این شکل پیش برود رویدادهای اینچنینی اثر گذار است. اما باید حتما خلاقیت هنرجوها را به سمتی ببرد که همه چیز را به شکل ماده خامی ببیند که قرار آن را به فیلمنامه تبدیل کنند و در نهایت به کارگاهی ختم شود تا شاید بتواند دریچه ای باشد به سمت نگارش فیلمنامه.
بدون دیدگاه